جلال سعیدپور*

این طور که پیداست جوانه های بهار عربی حتی در فصل پاییز هم شکوفه می دهند، پایان دیکتاتوری قذافی شاید آخرین گل شکفته شده این بهار باشد، که در آخرین روزهای آغازین ماه پائیز به بار نشست، اگرچه هنوز هم غنچه های بسیاری در تکاپوی شکفتن هستند.

اگرچه مرگی چنین مفتضح و خشونتی چنین عریان چیزی نیست که هیچ انسان آزاده ای از دیدن آن مشعوف شود، ولی باید پذیرفت که این سرنوشتی بود که قذافی برای خود رقم زده و فکری بود که برمبنای آن 42 سال حکومت سیاه خود را تداوم داده بود.بحث بر سر آغاز و پایان دیکتاتوری قذافی و چرایی و چگونگی آن خود نیازمند قلم فرسایی بسیار است که در این مجال اندک نمی گنجد، اما آنچه که در اینجا منظور نظر می باشد پرداختن به همان چند دقیقه پایانی زندگی او و درسهای است که از آن می شود گرفت.

نکته اول اینکه بر اساس اعلام رسانه ها قذافی توسط یک جوان 22 ساله به نام صادق العریبی به قتل رسید، و ناگفته پیداست که این جوان متولد و بزرگ شده سیستم حکومتی است که توسط او بنیانگذاری شده بود. پس بر خلاف آنچه که وی در وصیت نامه اش ادعا کرده بود، او نه به وسلیه ایادی کشورهای خارجی (ترفندی که تمامی دیکتاتورها از آن برای سرکوب جنبش های آزادی خواه استفاده می کنند.) که توسط مردم لیبی و به دست کسی که تمام زندگیش را در سیطره حکومت ظالمانه او سپری شده بود به قتل رسید.

نکته بعدی این است که بر اساس مصاحبه قاتل قذافی با خبرگزاری فارس همراهان قذافی پس از به محاصره در آمدن توسط انقلابیون با شلیک چند تیر هوایی جملگی فرار می کنند و وی را در چنگال انقلابیون تنها می گذارند و این سر نوشت محتوم همه رهبرانی  است که برای تامین منافع عده ای قلیل به مردم خود پشت می کنند، تا این چنین در موقع خطر تنها و بی یاور باشند.

نکته ی دیگری که  در این نوشتار کوتاه به آن می پردازم توهمی است که دیکتاتور تا لحظه مرگ نیز به آن دچار می باشد، تا جایی که هنگامی که توسط انقلابیون مورد ضرب و شتم قرار می گیرد با لحنی آمرانه آنها را مورد عتاب قرار می دهد که چرا او را که پدر آنان و پدر لیبی می باشد مورد اهانت قرار میدهند؟! واقعا چه کسی این توهم را در دیکتاتورها به وجود می آورد،  جز همان کسانی که در موقع خطر از مهلکه فرار می کنند؟!

دست آخر اینکه آیا چشمان عبرت بینی هست که از این اتفاقات متنبه شود و به سوی مردم بازگردد؟! آیا حکام یمن، سوریه، بحرین و... نیز میخواهند منتظر شکفته شدن غنچه های بهار عربی به این شکل باشند یا به این فکر می افتند که با برگشت به مردم و احقاق حقوقشان خود باغبان های این باغ باشند و یا شاید فکر می کنند با فرا زمستان غنچه ها یخ می زنند و با این روش می توانند از شکفتن آنها جلوگیری کنند، که اگر چنین باشد چه سودای خامی در سر می پرو رانند ...

 

* دانشجوی دکتری تخصصی مدیریت خدمات بهداشتی درمانی